Ne İçin Ölüyor Bu Çocuklar...

Ülkemizde yaklaşık otuz yıldır kanayan bir yara var ve bu yaraya tuzu da yine kendimiz 

basıyoruz,canımızı daha da acıtacak ve yarayı daha da derinleştirecek söylemlerde bulunuyoruz. 

Henüz hayatının baharında olan gençlerimizin aklını bulandırıyoruz,ki bu gençler de genellikle 

yoksul halkımızın çocukları oluyor.Daha oyun yaşında sayılabilecek evlatlarımıza şehit 

olacaklarından bahsederek  inançlarıyla oynuyor, gözlerini kırpmadan ölüme gitmelerine sebep 

oluyoruz.Halbuki bir müslüman'ın bir müslümanla savaşınca şehit olamayacağı bilgisine islamcı 

kesimin dini bilmemekle suçladığı "ateistler" bile vakıftır.

Ölen gençler'in ardından bir tarafta "şehitler ölmez",diğer tarafta ise "şehid namırın" sloganları 

atılırken eş zamanlı olarak bütün televizyonlarda  timsah gözyaş'lı tv imamları tarafından 

cennet'te akan nehirlerden,hurilerden ve sonsuz nimetlerden bahsedilerek cennet tasvir 

ediliyor.Şehitlerin günahkar olsa dahi sorgusuz-sualsiz Cennet'e alınacakları vurgusu da eksik 

edilmiyor.Hayatı boyunca deniz yüzü görmeyenlere kevser ırmağı,bir genç kızın özlemini 

çekenlere huri (hem de yedi tane) ve ömrünün yarısını aç yarısını tok geçirenlere ise sonsuz nimet 

vaad ediliyor.Gün yüzü görmemiş bu çocuklara,bu dünyada veremedikleri ne varsa hepsine şehit 

olacakları zaman sahip olacakları söylenerek ölüm,onlar için cazip hale getiriliyor.

 Bütün bunları gördükçe aklıma Wlademir Bartol'un ölümsüz eseri Alamut Kalesi geliyor.Alamut  

kalesi dünyanın ilk teröristi sayılan Hasan Sabbah'ın hikayesini anlatır.Hasan Sabbah 

peygamber olduğunu ve istediği insanı bir geceliğine Cennete göndermek gibi bir mucizeyi 

gerçekleştirebildiğini iddia eder.Öncesinde Alamut Kalesi'nin arka bahçesini Kuran'da tasvir 

edildiği şekilde düzenler ve sahte bir Cennet yaratır.Her gece bir müridine haşhaş yedirip 

bilincini kaybettirdikten sonra onları arka bahçeye taşıtır,uyandıklarında kendilerini sahte 

Cennette bulan müritler orada belli bir süre geçirirler ve aynı şekilde bilinç kaybına uğratılarak 

tekrar Hasan Sabbah'ın yanına taşınırlar.Bundan sonraki bütün hayatlarını Cennet'te geçirmeyi 

amaç edinen bu müritler kendilerini Hasan Sabbah'a koşulsuz teslim ederek fedai  olurlar.

Selçuklu kışlasına girip Nizam'ül Mülk'ü öldürecek kadar gözü kara olan bu fedailer  ölüm 

makinası gibidirler zira öldükten sonra Cennet'te sonsuz bir hayat süreceklerine inanırlar.Sadece 

biri haşhaş'ı yemiş gibi yapıp yemediği ve Cennet'in aslında bir palavradan ibaret olduğunu 

anladığı için fedai olmayı reddetmiştir.

Bu günlerde gerçekleşen barış görüşmeleri daha  önce de olmuştu.Gerek örgüt'ün gerekse 

devlet'in içindeki gizli güçler'in müdahalesiyle başarısızlıkla sonuçlanmıştı.Bu kirli savaşın 

bitmesini ne devlet ne de örgüt ister,zira örgüt varlığının garantisi olan silahı bırakmayacağı gibi 

devlet de bu çatışma üzerinden artan milliyetçiliğin getirisinden vazgeçmez.Bu yüzden her iki 

taraf da kısa zaman sonra evlatlarımızın beynini Hasan Sabbah gibi olmasa bile başka şekillerde 

uyuşturarak bir kirli savaş için kendilerine ölüm makinaları sağlamaya devam edeceklerdir.

Hasan Sabbah  bu konuda Devlet ve Örgüt'ten daha masum sayılabilir çünkü sahte bile olsa 

müritlerine bir gecelik Cennet keyfini yaşatıyor.

Özetle bu topraklara barış,ancak her iki taraftan da gençler ölmeyi ve öldürmeyi reddettikleri 

zaman gelecek.Bunun için öncelikle ölümü kutsallaştırmaktan vazgeçmeliyiz belki o zaman bu 

ülkenin gençleri Hasan Sabbah'ın o müridi gibi birilerinin fedaisi-muhafız'ı olmayı kabul etmez,

savaş tankları ve silahların önünde resimde görüldüğü gibi durarak yurtta ve dünyada kalıcı 

barış'ı tesis ederler.

Son olarak Yılmaz Odabaşı der ki:

"Ve andolsun ki hiçbir kurşun, hiçbir çelik, hiçbir toprak ve hiçbir vatan daha kutsal değildir insandan! "


                                                                         Mütecessis Seyyah (KapkaraMizah) on Twitter *


                                                                          15.03.2013